امروز شانزدهمين روزي است كه منصوره بهكيش را بازداشت کرده اند (البته براي چندمين بار) و او را به اوين منتقل كرده اند.
اتهامش را نمي دانم، شايد قدم زدن در خيابان يا شايد چون او كسي نيست كه شاهد ظلمي باشد و سكوت كند.
در اين مدت چندين بار با منزل تماس گرفته و هر بار اطلاع داده كه حالش خوب است و احتمالا يكي دو روز بعد بيرون مي آيد ولي هنوز نيامده، اين چشم انتظاري بيش از هر چيز مادرش را مي آزارد.
عليرغم آنكه در 4 روز اخير منصوره هر روز تلفني با مادر صحبت كرده، او سخت دلتنگ دخترش است و مي گويد: " مثل روزهاي قبل امروز هم منصوره گفت حالم خوبه و نگران من نباشيد، ميدونم كه اونا به حرف هاي ما گوش ميدن، گفتم بهشون بگو من يه مادر پير دارم كه به من احتياج داره، گفت: خودشون ميدونن.
آخه ميدوني اون غمخوار منه مني كه توي اين شهر بزرگ غريبم آيا غمخوار بودن هم جرم است؟"
بعد مي گويد: "خودت دور- راهت دور- منزلت دور اگه تركم كني چشمم شود كور. نه دست ستيزي كه بر سر زنم نه پاي گريزي كه بر در زنم."
دفتري روي ميز كنارش است آنرا برداشته و باز مي كنم. به خط خود خاطرات روزهايي را نوشته است. خاطره يكي از روزهاي سال قبل اش را ميخوانم؛ يك روز عصر منصوره جان رفت براي خريد دير كرد خيلي نگران شدم. محسن جان گفت مامان را گرفته اند. من خيلي ناراحت شدم محسن جان مي گفت مامان حالا مياد ناراحت نباشيد.
بالاخره خيلي ديروقت آمد گفتم تا به حال كجا بودي گفت: من را گرفته بودند. اما حالا كه آمدم نگران نباشيد. اين است زندگي ما با اين حكومت چه بايد كرد جز ساختن و سوختن.
او شايد ديگر تاب تحمل ظلم چندين ساله را نداشته باشد و اين بار بخواهد با صداي بلند از خدايش كمك بخواهد. روي سخنم با آناني است كه منصوره را در بند كرده اند. از آه مادر منصوره و دادخواهي او بر حذر باشيد. اين صداي مظلومي است كه بارها و بارها تيغ ظالمين قلب او را زخمي كرده است.
اين آه دامان پر از ننگ شما را كه سي سال است برجان و مال و آبروي مردم كشور من مي تازيد و كمر بر نابودي اين سرزمين بسته ايد خواهد گرفت.
دير يا زود شما رفتني هستيد پس نگذاريد كه صبر صبورترين مادران اين سرزمين لبريز شود و طومار ننگين شما را درهم بپيچد.
شما آه مظلومان زيادي را به درگاه خدا بلند كرده ايد از جمله مادران ديگر و كودكان مظلوم نسرين ستوده و نرگس محمدي، به خود آئيد و تا دير نشده منصوره را آزاد كنيد.
یکی از مادران پارک لاله