صفحات

دیباچه

مادران پارک لاله/اسلو(حامیان مادران عزادار ایران/اسلو)در تاریخ سوم بهمن 1388 در اسلو برای حمایت و همراهی با مادران ایرانی شکل گرفت و تا امروز با همه ی فراز و فرودهای خود و تا روز تحقق خواست مادران پارک لاله در ایران ادامه خواهد یافت

تنها گناه مادر، پی گیری وضعیت فرزند


خانواده پروین مخترع در مصاحبه با "روز" ضمن تایید خبر محکومیت 23 ماهه او اعلام کردند که خانم مخترع تنها به دلیل پی گیری وضعیت فرزندش و مصاحبه هایی که درباره پرونده پسرش انجام داده بازداشت و محکوم به زندان شده است.
خواهر زاده خانم مخترع به "روز" گفت که خاله اش هیچ فعالیت سیاسی نداشت و تنها گناهش پی گیری وضعیت فرزندش بوده که حق هر مادری است.
پروین مخترع، مادر کوهیار گودرزی است؛ فعال حقوق بشر، دبیر کمیته گزارشگران حقوق بشر و دانشجوی محروم از تحصیل که 23 آذر 88 بازداشت و به یک سال حبس تعزیری محکوم شده بود. مادر او که ساکن کرمان است برای پی گیری پرونده فرزندش راهی تهران شد و در این باره با رسانه های مختلف هم مصاحبه کرد مصاحبه هایی که اکنون به عنوان جرم برای او محکومیتی 23 ماهه را همراه داشته است.
خانم مخترع مرداد ماه امسال و یک روز پس از بازداشت مجدد کوهیار گودرزی، بازداشت و به زندان مرکزی کرمان منتقل شد.
آقای بشیرزاده، خواهرزاده خانم مخترع به "روز" میگوید: به خاله ام اتهام توهین به رهبری و توهین به شهدا و مصاحبه با رسانه های بیگانه زدند و الان دادگاه بدوی او را به 23 ماه حبس محکوم کرده. ما هنوز از جزئیات حکم اطلاعی نداریم و به خود او نیز حکم هنوز ابلاغ نشده با این حال در جریان حکم قرار گرفته و به شدت بهت زده و شوکه شده اصلا انتظار نداشت که بعد ازاین همه ماه زندان، چنین حکمی به او بدهند آن هم تنها به این دلیل که به عنوان یک مادر، وضعیت پسرش را پی گیری کرده و درباره پرونده پسرش مصاحبه کرده است.
او می افزاید: خاله ام تاکنون وکیل نداشت و درصدد هستیم همین یکی دو روزه برای او وکیل بگیریم و با کمک وکیل به حکم صادر شده اعتراض کنیم. امیدوار هستیم که دادگاه تجدید نظر این حکم را بشکند و رای بر برائت بدهد.
سایت کمیته گزارشگران حقوق بشر نیز گزارش داده که در هفته‌های گذشته، قاضی پرونده با ارسال پیامی برای پروین مخترع، از وی خواسته بود تا با نوشتن ندامت‌نامه، از اعمال خود ابراز پشیمانی کند تا حکم سبک‌تری دریافت کند. با این وجود، پروین مخترع گفته بود که هرگز حاضر به نوشتن ندامت‌نامه نیست و از حق قانونی خود برای دفاع از فرزندش نخواهد گذشت.
آقای بشیرزاده به "روز" می گوید که کوهیار گودرزی هنوز از حکم مادرش اطلاعی ندارد "کوهیار گاهی وقت ها تلفن میکند ملاقات تا به حال نداشته و اکنون از حکم مادرش هم بی خبر است از طرفی خود او هم در بلاتکلیفی است از مرداد ماه در بازداشت است  و هنوز دادگاهی برای او تشکیل نشده".
او می گوید که کوهیار با اینکه بازجویی هایش به پایان رسیده همچنان در بند 209 زندان اوین به سر می برد و وضعیت پرونده اش هم نامعلوم است.
کمیته گزارشگران حقوق بشر پیش از این گزارش داده بود که پرونده کوهیار گودرزی در شعبه 2 بازپرسی دادسرای اوین است و بازپرس پرونده به او اتهام "اجتماع و تبانی به قصد برهم زدن امنیت، از طریق عضویت در کمیته گزارشگران حقوق بشر" و تبلیغ علیه نظام از طریق مصاحبه با مجله اشپیگل" را تفهیم کرده است.
کوهیار گودرزی 9 مرداد ماه امسال به اتفاق بهنام گنجی و یکی دیگر از دوستانش در منزل بهنام گنجی بازداشت شد. بهنام و دوست دیگرشان 8 روز بعد آزاد شدند و کوهیار همچنان در زندان ماند.
بهنام گنجی اما سه هفته بعد از آزادی از زندان به زندگی خود خاتمه داد و مهرماه نیز نهال سحابی، دوست بهنام  دست به خودکشی زد.
بهنام گنجی پس از آزادی به دوستانش گفته بود که در دادسرای اوین به او اتهام ارتباط با مجاهدین خلق از طریق کوهیارگودرزی را تفهیم کرده اند. هنوز مشخص نیست در زندان چه اتفاقاتی افتاده و چه در بازجویی ها در بند 240 زندان اوین گذشته که بهنام گنجی بعد از آزادی از زندان دچار مشکل روحی شدید شده و دست به خودکشی زد اما مادر او به "روز" گفت که بهنام قبل از بازداشت، جوانی شاداب و سرزنده بود و پس از زندان دچار مشکلات روحی شدیدی شده بود.


گزارش دیدار حامیان مادران پارک لاله در آلمان با آقای احمد شهید گزارشگر ویژه حقوق بشر ایران

گزارش دیدار حامیان مادران پارک لاله در آلمان با آقای احمد شهید گزارشگر ویژه حقوق بشر ایران

تعدادی از حامیان مادران پارک لاله به نمایندگی از حامیان مادران پارک لاله در خارج از کشور، یکشنبه 4 دسامبر 2011 (13 آذر 1390) در شهر فرانکفورت آلمان با احمد شهید دیدار و گفتگو کردند.

این مادران ساکن آلمان، اسناد و مدارک و دادنامه های خانواده های جان باختگان سی و سه سال گذشته، زندانیان سیاسی - عقیدتی و مجروحان حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 1388 را تحویل آقای شهید دادند که مشتمل بر 130 صفحه بود.

آقای احمد شهید با رویی گشاده و حوصله ی بسیار، به مطالب توجه کردند و به گفتگو با حامیان مادران پارک لاله پرداختند. آنان نیز با توجه به اسناد و مدارک معتبر که از خانواده های آسیب دیده گان در دست داشتند ، با تاکید بر محرمانه بودن نامه ها به سوالات پاسخ دادند.

مادران بنا بر رسالت خود، هر کدام به شرح بخشی از نقض حقوق بشر در ایران پرداختند. از وضعیت اسف بار زندانیان و جان باختگان و مجروحان و مفقودان، از وضعیت غیرقانونی بازداشتگاه های موقت و زندان ها، از زندانیان عادی که سخنگویی ندارند، از فشارهای وارده بر حامیان مادران عزادار، از بازداشت های غیرقانونی و خودسرانه، از احکام سنگین صادر شده، از عدم اجرای قوانین حق متهم و حق زندانی، از تهدید و زندانی کردن مادران و خانواده ها برای جلوگیری از برگزاری مراسم یادبود در منازل شخصی و در گورستان ها از جمله بهشت زهرا، خاوران و غیرو، از تهدید و زندان مادران و خانواده ها برای جلوگیری از ادامه دادخواهی، از تهدید و زندانی کردن خانواده های مفقود شده برای وادار کردن شان به سکوت، از تهدید و آزار و اذیت مجروحان حوادث اخیر، از اعدام فعالان سیاسی در دهه ی 60 و اعدام های گروهی زندانیان سیاسی بخصوص در سال 67 و دفن در گورهای دسته جمعی، از اعدام زندانیان عادی و اعدام کودکان زیر 18 سال، از احضارها و زندانی کردن های پی در پی زنان، کارگران و دانشجویان و ملیت ها و قومیت های مختلف و اقلیت ها و فرقه های مختلف مذهبی، اقلیت های جنسی در بسیاری از شهرهای ایران و همچنین از ادامه ی آزار و اذیت خانواده های جان باختگان دهه 60 به صورتی مستند با ارائه ی اسناد و مدارک مختلف سخن گفتند.

همچنین حامیان مادران پارک لاله در این دیدار خواهان حضور گزارشگر ویژه در ترکیه و کردستان عراق برای ملاقات با قربانیان نقض حقوق بشر ایرانی و گفتگوی مستقیم و رو در رو با آنان شدند.

در پایان فیلمی کوتاه از صدای دادخواهی مادر بهکیش که 5 تن از فرزندان و دامادش را در دهه ی شصت کشته شده اند ، پخش شد. این مادر زخم خورده ، سازمان ملل را خطاب قرار داده بود که چرا صدایش را نمی شنوند و هیچ نمی گویند.

همه حاضرین از جمله آقای شهید به شدت تحت تاثیر صدای اعتراض این مادر 90 ساله ولی استوار قرار گرفتند و درخواست تحویل فیلم سخنان مادر بهکیش و ادامه ی ارتباط متقابل شدند.

حامیان مادران پارک لاله آلمان
به نمایندگی از حامیان مادران پارک لاله در خارج از کشور
http://www.mpliran.com/2011/12/blog-post.html

گزارش گردهمایی گروه حامیان پارک لاله اسلو شنبه ۱۷ دسامبر ۲۰۱۱






On International Human Rights Day, Norwegians Support Sotoudeh



To mark the occasion of Human Rights Day, dozens of
 Iranians gathered in outside of the location Nobel Peace Prize awarding ceremony in Oslo, demanding the freedom of political prisoners such as Nasrin Sotoudeh.
The demonstrators lit candles and carried banners, expressing their concern for and calling attention to the critical human rights situation in Iran.
Last week, the International Campaign for Human Rights in Iran launched the “Free Sotoudeh Project,” a campaign aimed at building international support for the release of imprisoned human rights lawyer Nasrin Sotoudeh and highlighting the tragic situation of Iranian prisoners of conscience.



گزارش گردهمایی گروه حامیان پارک لاله اسلو و روز حقوق بشر در اسلو شنبه ۱۰ دسامبر ۲۰۱۱






حامیان مادران پارک لاله -اسلو  در روز جهانی حقوق بشر، خواستار رعایت قوانین حقوق بشر در ایران گشته و درهمبستگی با مادران جان باختگان ۳۳ سال گذشته در ایران خواستارآزادی همه زندانیان سیاسی-عقیدتی و لغو احکام اعدام می باشیم و تا محاکمه علنی همه آمران و عاملان جنایات ضد بشری رژیم جمهوری اسلامی، در رساندن صدای داد خواهی زنان، مادران و خانواده های داغدیده و آسیب دیده لحظه ای دست از فعالیت های خود بر نخواهیم داشت.

زنده باد صلح و آزادی
حامیان مادران پارک لاله -اسلو

آغاز به کار برنامه “نسرین ستوده را آزاد کنید”

(۱۴ آذرماه ۱۳۹۰) کمپین بین المللی حقوق بشر درایران امروز برنامه ای را برای ایجاد پشتیبانی جهانی از آزادی وکیل زندانی، نسرین ستوده، و برجسته کردن شرایط اسفناک زندانیان عقیدتی در ایران را راه اندازی کرد. آغاز این برنامه در استقبال از روز جهانی حقوق بشر، ۱۹ آذر، صورت می گیرد.
از ویژگی های این برنامه انتشار یک ویدیوی چهار دقیقه ای با عنوان “ستوده را فورا آزاد کنید” است. در این ویدیو، برندۀ جایزۀ صلح نوبل، شیرین عبادی در خصوص تعهد ثابت قدم نسرین ستوده نسبت به حرفه اش، حبس نا عادلانۀ او و ضرورت تلاش گستردۀ بین المللی برای آزادی وی سخن می گوید.
هادی قائمی، سخنگوی کمپین بین المللی حقوق بشر درایران گفت: “نسرین ستوده یکی از شجاع ترین و صریح ترین مدافعان حقوق بشر در ایران است و خانوادۀ وی به صورت خستگی ناپذیری برای آزادی وی تلاش کرده اند. وی افزود: “برماست که به مناسبت روز جهانی حقوق بشر، به تلاشهای خویش برای معرفی جهانی ستوده و افزایش فشار بر دولت ایران برای آزادی وی بیفزاییم.”
علاوه بر ویدیوی “ستوده را فورا آزاد کنید،” کمپین همچنین ترتیباتی را برای ارسال دو نامه جهت اقدام برای آزادی ستوده در نظر گرفته است که از طریق آن افراد می توانند نامه ای را به مقامات عالیرتبۀ ایرانی ارسال کنند و تقاضای آزادی ستوده رامطرح کنند. همچنین افراد می توانند نامۀ دیگری را به وزرای امور خارجۀ ۲۵ کشور در سراسرجهان ارسال کنند و از آنان تقاضا کنند تا خواستار آزادی نسرین ستوده شوند.
برنامه آزادی ستوده که نحوه نمایش آن به صورت چندرسانه ای و برروی تارنمای کمپین طراحی شده است همچنین حاوی چند ویدیو و یک نمایش اسلاید شامل یک ویدیوی اختصاصی از نسرین ستوده است که قبل از دستگیری اش فیلمبرداری شده و برای نمایش در اختیار کمپین قرار داده شده و در آن نسرین ستوده در خصوص اعدام افراد زیر ۱۸ سال در ایران سخن می گوید. این صفحه همچنین حاوی گامهای دیگری است که افراد می توانند برای حمایت از ستوده بردارند.
هادی قائمی ادامه داد: “اکثر مردم جهان میدانند که شهروندان ایران غالبا برای ابراز عقاید و یا پیوستن به اعتراضات به زندان فرستاده می شوند، اما آنها معمولا نام این زندانیان را نمیدانند.” وی افزود: “ما امیدواریم که با قراردادن یک نام و یک چهره بر روی وضعیت اسف بار زندانیان عقیدتی در ایران بتوانیم میزان تحرک نسبت به آزادیِ نه تنها نسرین ستوده، بلکه صدها نفر دیگر که ناعادلانه پشت میله های زندان در ایران قرار گرفته اند را افزایش دهیم.”
از زمان انتخابات ریاست جمهوری مورد مناقشۀ سال ۱۳۸۸، مقامات ایرانی صدها روزنامه نگار، فعال سیاسی، رهبران دانشجویی، و مدافعان حقوق بشر را برای فعالیت های مسالمت آمیز و یا انجام حق آزادی بیان خویش، غالبا بدون محاکمات عادلانه، زندانی کرده اند. زندانیان عقیدتی بسیاری در خصوص شکنجه و بدرفتاری در زندانها، غالبا توسط مقامات وزارت اطلاعات که در تلاش برای اخذ اعترافات اجباری از آنان بوده اند، گزارش هایی ارایه کرده اند. لیست رو به رشد زندانیان عقیدتی شامل چندین وکیل حقوق بشر مشابه نسرین ستوده مانند عبدالفتاح سلطانی، محمد سیف زاده، و جاوید هوتن کیان می باشد.
مقامات ایرانی نسرین ستوده را در تاریخ ۱۳ شهریور ۱۳۸۹ دستگیر کردند. وی متعاقبا مورد اتهامات “اقدام علیه امنیت ملی” و “تبلیغ علیه نظام” قرار گرفت و در شهریور سال جاری توسط دادگاه تجدید نظر به شش سال زندان و ۱۰ سال محرومیت از حرفۀ وکالت محکوم شد.
تصمیم دادگاه کاملا بر مبنای فعالیتهای نسرین ستوده در کنار یکی از گروههای پیشرو حقوق بشر در ایران، کانون مدافعان حقوق بشر، و به دلیل ارایۀ خدمات وکالت به برخی از اعتراض کنندگان و منتقدان دولت پس از انتخابات سال ۱۳۸۸ استوار شده بود. به عنوان بخشی از خدمات وکالت برای این موکلین، نسرین ستوده با رسانه های داخلی و بین المللی در خصوص پروندۀ موکلینش صحبت کرده بود. از زمان دستگیری تا کنون، نسرین ستوده دو بار دست به اعتصاب غذا زده تا نسبت به محرومیت خویش از حقوق اساسی اش به عنوان یک متهم و زندانی اعتراض کند.
نسرین ستوده که مادر دو فرزند خردسال است، به دنبال فعالیتهای خود برای لغو محکومیت اعدام برای افراد زیر ۱۸ سال، بهبود حقوق زنان، و دفاع از زندانیان عقیدتی در ایران و در عرصۀ بین الملل چهره ای شناخته شده می باشد. وی در سال ۲۰۰۸ برندۀ جایزۀ حقوق بشر از کمیتۀ بین المللی حقوق بشر در ایتالیا شد. در سال ۲۰۱۱، ستوده برندۀ جایزۀ برجستۀ “آزادی برای نوشتن” از انجمن قلم آمریکا شد.
کمیساریای عالی حقوق بشر در سازمان ملل متحد، گزارشگر ویژۀ سازمان ملل در امور حقوق بشر در ایران، چندین کشور و اتحادیۀ اروپا و سازمانهای حقوق بشر بین المللی همگی ازپروندۀ نسرین ستوده به عنوان مورد مهمی از نقض حقوق بشر توسط حکومت ایران یاد کرده اند.
روز جهانی حقوق بشر یادآور تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر در ۱۹ آذر سال ۱۳۲۷ توسط سازمان ملل متحد است.

وضعیت نامساعد روژین محمدی در بند دوالف زندان اوین

روژین محمدی، وبلاگ نویس و دانشجوی رشته‌ی پزشکی دانشگاه مانیل فیلیپین، در بند دو الف زندان اوین(متعلق به سپاه پاسداران) در وضعیت نامساعدی به سر می‌برد.
بنا به اطلاع گزارشگران هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، روژین محمدی در تماس کوتاهی که با خانواده‌ی خود برقرار کرده، از تشنج عصبی و سر دردهای شدید(میگرن) خود در زندان خبر داده است.

به نظر می‌رسد وضعیت نامساعد وی حاصلِ شرایط زندان و فشار بازجویان جهت پذیرش اتهامات باشد.

اتهامات روژین محمدی مواردی از قبیل "تبلیغ علیه نظام" و "تشویش اذهان عمومی" از طریق "فعالیت‌های حقوق بشری" عنوان شده است.

گفته می‌شود وی در رابطه با فعالیت‌هایش در ستاد شهروند آزاد نیز مورد بازجویی قرار دارد.

این در حالیست که خانواده‌ی این زندانی سیاسی در حال حاضر برای عدم انعکاس اخبار وضعیت وی در زندان تحت فشار ماموران امنیتی قرار دارند و در همین راستا برادر وی نیز طی روزهای اخیر به دادسرای مقدس واقع در زندان اوین احضار و مورد تهدید قرار گرفته است.

لازم به یادآوری ست روژین محمدی، بیست و سوم آبان ماه سال جاری و در پی بازگشت به ایران در فرودگاه امام خمینی توسط نیروهای امنیتی به صورت موقت دستگیر و با قرار وثیقه آزاد شده بود. او دوم آذرماه نهایتاً بازداشت و به زندان اوین منتقل شد.

گزارش گردهمایی گروه حامیان مادران پارک لاله اسلو شنبه ۲۶ نوامبر ۲۰۱۱






روزجهانی مبارزه با خشونت علیه زنان

به مناسبت ۲۵ نوامبر۲۰۱۱، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان، حامیان مادران پارک لاله-اسلو در گرامیداشت یاد خواهران میرابل، خواهران مبارز و شجاع دومینیکنی که در سال ۱۹۶۰ به دست ماموران دیکتاتورعصر، رافائل ترو جیلو بعد از تجاوز و شکنجه بی رحمانه به قتل رسیدند، به یاد همه زنان و مادران داغدیده و آسیب دیده که دیگر در میان ما نیستند و علیه هر گونه خشونت بر زنان در سراسر جهان اکسیون مشترکی برگزار کردند .
 
 
حامیان مادران پارک لاله اسلو

روژین محمدی، وبلاگ‌نویس بازداشت شد

روژین محمدی دانشجوی رشته پزشکی دانشگاه مانیل در فیلیپین، پس از بازگشت به ایران بازداشت و به زندان اوین منتقل شد.
به گزارش کمیته گزارشگران حقوق بشر، این وبلاگ نویس ۹ روز پیش در تاریخ ۲۳ آبان از فرودگاه استانبول به تهران پرواز کرده بود که پس از پیاده شدن در فرودگاه توسط نیروهای امنیتی بازداشت و به زندان اوین منتقل شد.

وی پس از ۲۴ ساعت به قید وثیقه آزاد شد اما ۵ روز بعد نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی در تاریخ ۲۸ آبان جهت بازداشت وی به خانه‌ی پدری‌اش در کرمانشاه یورش بردند که به علت عدم حضور وی در این شهر موفق به بازداشتش نشدند.

روژین محمدی بار دیگر بصورت تلفنی در تاریخ ۳۰ آبان به دادسرای شهید مقدسی زندان اوین احضار شد که پس از دستور ضبط وسایل شخصی از جمله کامپیوتر دستی‌اش و سه روز بازجویی متوالی، نهایتن امروز ۲ آذر مجددن قرار بازداشتش صادر و او را به زندان اوین منتقل کردند.

تا این لحظه از اتهامات وارده به ایشان، محل دقیق بازداشت و مدت زمان آن اطلاع دقیقی در دست نیست.

روزجهانی مبارزه با خشونت علیه زنان ۲۵ نوامبر، با حامیان مادران پارک لاله- اسلو


به مناسبت ۲۵ نوامبر۲۰۱۱، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان، حامیان مادران پارک لاله-اسلو در گرامیداشت یاد خواهران میرابل، خواهران مبارز و شجاع دومینیکنی که در سال ۱۹۶۰ به دست ماموران دیکتاتور عصر رافائل ترو جیلو، بعد از تجاوز و شکنجه بی رحمانه به قتل رسیدند, و در اعتراض علیه هر گونه خشونت بر زنان در سراسر جهان اکسیون مشترکی   برگزار خواهند کرد .

در این برنامه، حامیان مادران پارک لاله- اسلو در حمایت از تمامی زندانیان سیاسی زن در ایران و در اعتراض به حکم سه سال زندان و ممنوع ‌الخروجی وبلاگ‌ نويس ، فعال کمپین یک میلیون امضاء و حقوق زنان فرشته شیرازی ، که از ۴ سپتامبر ۲۰۱۱ با تحمل شرایط بسیار سخت در زندان به سر می برد، با نوشتن نامه به مقامات مسول و پخش آن خواستار آزادی فوری و بی قید و شرط او خواهند شد .
در دادگاه اتهامات وارده به فرشته شیرازی، توهين به مسئولان نظام، تبليغ عليه نظام و تشويش اذهان عمومی عنوان شده است .

حامیان مادران پارک لاله - اسلودرهمبستگی با مادران جان باختگان ۳۳ سال گذشته در ایران خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی - عقیدتی و لغو احکام اعدام می باشند و تا محاکمه علنی همه آمران و عاملان جنایات ضد بشری رژیم جمهوری اسلامی، به داد خواهی خود ادامه خواهند داد .

زنده باد جنبش و همبستگی سراسری همه زنان آزادیخواه جهان
حامیان مادران پارک لاله-اسلو
روز ۲۵ نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان را گرامی بداریم

گردهمایی حامیان مادران پارک لاله اسلو , در حمایت از خواسته های مادران پارک لاله, شنبه ها از ساعت 15 تا 16 در استور تینگس پلاس بین بوتیک لیندکس و زارا / Stortings plass ved Zara butikk

there is still a long way for our voices to be heard

Open letter

From: Mothers of Laleh Park in Iran and their supporters abroad

To : the special rapporteur on human rights situation in Iran, Mr. Ahmad Shaheed;

Regarding to the first report of Human Rights situation in Iran

Although we, The Mothers of Laleh Park, Iran (1) and our supporters abroad, thank you for your first report and are glad that once more, the highest international human rights organization is informing the public opinion about the widespread human right abuses by the Islamic Republic, we are sorry that the report has ignored the killing, arrest and imprisonment of numerous freedom lovers by the regime and has failed to reflect the voice of the victims and their helpless mothers and families. These killings and tortures have certainly been the most major and obvious indications of human rights abuse in Iran. It is so sad to see that there is still a long way for our voices to be heard.



Dear Ahmad Shaheed,

After your appointment as the special rapporteur on human rights situation in Iran, a ray of hope filled the hearts of the Iranian mothers. The mothers and families of political and conciseness prisoners and all those killed, executed, kidnapped, injured and tortured during the Islamic Republic, from individual and mass executions of the 80's to the victims of the July 26th, the chain killings and the victims of the mass protests of 2009, were all hoping that at last, after long delay, their voices will finally be heard by the world. They sent you several reports, hoping that you investigate the killings and save the lives of their children. It is painful that there is no mention of any of these in your first report. Of course, we are aware that your report covers only a short and specific period of the Islamic Republic which needs a detailed study and has inflicted a lot of suffering on its own, but how can one stay silent and be doubtful when there is a mountain of evidence for the crimes and injustices committed. Mr. Shaheed,


We ask you to hear the demanding voices of the mothers of Neda Agha Soltan, Sohrab Araabi, Ashkan Sohrabi, Masoud Hashem Zadeh, Mostafa Karim Beigi, Kianoush Asa, the wife of Ali Hsan Pour and the father of Javadi Far and tens and hundreds of other martyrs of the Green movement. How can you be silent about Mrs. Fahimi, mother of Sohrab Araabi, killed during the protests of 2009, who for the last two years, has been urging the international human rights organizations to urge the legal system of the country to investigate how the blood of her son was spilled. There is no mention of this in your report(2).

We ask you to hear the demanding voice of Akram Neghabi(3), the mother of Saied Zinali. In the summer of 1999, her college student son was arrested at home, before family's eyes, and not only they have not receive any news whether he is still alive or dead for the last twelve years, but Mrs. Neghabi and her daughter were jailed for several months. They were released with bail and guarantees and have been subjected to terror and intimidation on a daily basis.



We ask you not ignore the demanding voice of the Mothers of Khavaran. The mothers who have lost their children in the 80's, as a result of individual or mass executions inside and outside the prisons. How can you ignore the mass killing of political prisoners in 1988? All these prisoners have already been sentenced and some even had finished their time, but after the end of Iran-Iraq war, they were sentenced to die in court sessions that took only a couple of minutes long and were limited to asking the prisoners only a few ideological questions and were killed in the most savage way and were buried en masse in ditches in Khavaran cemetery. The mothers of Khavaran and other family members not only have not received any explanation as to why and how their children were killed, but have been subjected to great harassments. Behkish's mother, one of thousand symbols of resistance, has lost five children and son in laws in the 80's, because of their political activities. On top of that, her daughter, Mansoureh Behkish(4), has now been barred from leaving the country, forced out of her work and been arrested several times in Khavaran cemetery and or in the street and after her last arrest, spent one month behind bars and was released without any charges.



We ask you to hear the demanding voices of the mothers and women who came out to the streets and Laleh Park to show support for the mothers and families of those killed. The women that some are not even mothers themselves, but are ready to go to jail in order for the voice of the mothers to be heard. At this time, two of these freedom loving women, Leila Seif Alahi(5) and Jila Karam Zadeh Makondi(6), after months of terror and intimidation while waiting in jail, have been sentenced to four years by a preliminary court.




Dear Mr. Ahmad Shaheed,

Please accept that the scale of human rights abuses in the Islamic Republic of Iran is much more wide spread than what you have pointed out in your first brief report. Ethnic minorities are under immense pressure; a lot of the workers, teachers and students who are in prison, are there only because they defended their professional rights; so many unknown women and men are in prisons only because they think differently; a lot are sent to their executions because of their sexual orientation and a lot of those who are waiting to be executed under the most endurable human conditions, are longing for their voice to be heard also.

It was fully expected that the Islamic Republic uses all its tricks more than before to prevent your team from coming to Iran and investigating its obvious crimes from up close. That is exactly why, While we thank you for your efforts to discover the truth about human rights conditions in Iran, we urge you, even if you have to make a trip and speak directly with the leaders of the country, not to ignore the individual and mass executions during the Islamic republic and make it a priority to investigate the claims of the families of the victims. We, the mothers and families, who ourselves have been the victims of numerous crimes, want the prosecution of those responsible for these killings and crimes in the international court. The people of Iran also expect The United Nations, this highest international human rights organization, to uphold its commitments and openly and without any compromise, reveal all instances of human rights abuse in Iran and make it an agenda to press Iran from above. That is why your team's full and documented report would be highly significant.



Along these lines, The Mothers of Laleh Park, have been trying for the past two years to protest the human rights abuses in Iran and make the world hear the voice of the mourning and suffering mothers. During this time, a lot of them have been arrested for several times, spent months in solitary cells in Evin prison and other temporary jails and been release only with bails and guarantees and are still waiting for their court hearing. A lot of them have been interrogated and intimidated and some had no other choice but to leave the country. The Mothers of Laleh Park have always insisted on their demands and to prove their commitment, they gathered one more time in Laleh Park, bravely and fearlessly, on Saturday, October 22nd. This was also to protest against Mr. Shaheed's incomplete report. In this act of protest, they put forward on question: Where are the rights of those killed and their mothers in Mr. Shaheed's report? The mothers expect the next report shed light on obvious instances of human rights abuses and declare their readiness to reveal the truth about these instances.



Enclosed are mothers detailed and specific claims and we urge you as a sign of respect for the mothers, to hear the voice of the people of Iran and respond to it.



Enclosed are some of the letters written by the victims’ mothers and other family members. There will be additional letters send to you soon. We urge you, as a sign of respect for the mothers, to reflect the voice of the Iranian people to the rest of the world. As long as the plea for justice is not adequately addressed, the files of these crimes shall remain open and will not be subject to the passage of time.



We appreciate your enthusiasm and efforts to meet with families of the victims, as you mentioned in your interviews. Supporters of Mothers at Laleh park request you to meet with our representatives so that we can directly communicate about the situation of these families in Iran.



We also need to remind you that many of these families have requested their letters and identities to be kept secrets due to the life threatening situation in Iran.



The Mothers of Laleh Park, Iran and their supporters abroad


 
------------------------------------------------------------------------------------------------


1- The “Mothers of Laleh Park” : we are a group of the mothers and family members of those killed and victimized during the Islamic Republic and our demands are as following: 1) End the death penalty in any form. 2) Unconditional release of all political and consciences prisoners. 3) Open and fair trial of those who ordered and carried out the crimes of the Islamic Republic, since its inception.

We, The Mothers of Laleh Park, condemn individual and mass executions; killing and terrorizing ethnic, religious and political minorities; attacking private homes, student dormitories and work places; kidnapping, imprisonment and harassment to prevent free thinking; torture, forced confession, rape and ultimately, ghesas (Islamic form of punishment, based on physical retribution) and stoning. We consider these as crimes. We fight to eliminate crimes and for the happiness of human beings. We struggle to create a society free of war and bloodshed, discrimination and humiliation, safe and humane and therefore oppose revenge and physical elimination. But we believe that in order to prevent further crimes, it is necessary for all those who were directly or indirectly involved in crimes of the Islamic Republic, to be put on an open and fair trial, hold responsible for their inhumane actions and be reasonably sentenced while at the same time, human values are being thought to them. We, the mothers, ask all those who have witnessed the regime's crimes during all these years, to unite with us in our demands. We, ourselves as the victims of violence and discrimination against women, support all anti violence, equality and anti discrimination campaigns and ask all victims of violence to unite with us.



2- Interview with Parvin Fahimi, October 22, in response to the first report of the special rapporteur on human rights situation in Iran. http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=YcvvK77dpuc



3- Akram Neghabi: Mother of Saied Zeinali. He was a computer sciences student at The Tehran University and was arrested on July 14, 1999 and was sent to an unknown location. Since then, his family has inquired with all the government agencies, but has not been able to find out if he is still alive or not. She was arrested three times, and was imprisoned for two mounts in her last arrest her last court was held on October 31, 2011



4- Mansoureh Behkish: Her sister, brother in law and four brothers were killed in the 80's. Two of her brothers were executed in the mass executions of 1988. She has been interrogated, intimidated and arrest several times, by the Information Ministry’s interrogators. In her last arrest she was imprisoned for one month and was released on bail. She was informed by her lawyer that she is required to appear at Revolutions Court, presided by judge Salavati, on December 25.



5- Leila Seif alahi and Jila karam Zadeh Makvandi are supporters of The Mothers of Laleh Park and have been arrested and jailed several times since 2009. They have been sentenced to 4 years imprisonment. On November 8, their guarantors were asked to return them to Evin prison within 20 days, otherwise, the bail money would not be returned.





Copied to: Dr. Abdolkarim Lahiji, Vice president of the International Federation of Human Rights (FIDH)

http://www.madaraneparklale.org/2011/11/there-is-still-long-way-for-our-voices.html




0 نظرات:

گزارش گردهمایی گروه حامیان مادران پارک لاله اسلو شنبه ۱۲ نوامبر ۲۰۱۱







مادران پارک لاله خود را چنین تعریف می کنند :

ما مادران پارک لاله، جمعی از مادران و خانواده های جان باختگان و آسیب دیده گان
در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی هستیم که با هدف دادخواهی خواسته های زیر
را پیگیرانه دنبال می کنیم:

1- خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم.
2- خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم.
3- خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط
حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم. ما مادران پارک لاله، اعدام های فردی
و دسته جمعی در زندان ها؛ کشتارها و ترور های قومی، ملیتی، دینی، سیاسی، عقیدتی
در خیابان ها؛ حمله به خانه ها، خوابگاه ها و محل های کار؛ ربودن، زندانی کردن و آسیب
رساندن افراد برای کشتن اندیشه انسانی؛ شکنجه، اعتراف گیری، تجاوزو در نهایت سنگسار
و قصاص را جنایت می دانیم و برای جلوگیری از تکرار جنایت و برای بهروزی انسان ها مبارزه می کنیم."


باشد که صدای همبستگی ما حامیان مادران پارک لاله در سراسر جهان، هر روز رسا تر گردد .

حامیان مادران پارک لاله اسلو

حکم های جدید حامیان مادران عزادار


خانم ژیلا کرم زاده مکوندی و آقای نادر احسنی در تاریخ 15 آبان و لیلا سیف اللهی در تاریخ 17 آبان برای اجرای حکم به دادسرای زندان اوین احضار شدند.


لازم به ذکر است این احضاریه ها برای خود آنها و یا وکلای شان ارسال نشده است، بلکه برای ضامن های آنها ارسال شده و از آنها خواسته اند که نامبردگان را تا 20 روز به زندان معرفی کنند، در غیر این صورت مبالغ به ضمانت گذاشته شده آنها به اجرا گذاشته خواهد شد.



این احضاریه در حالی صادر شده که هنوز حکم تجدید نظر به آنها ابلاغ نشده بود. با پیگیری وکلای نامبردگان هم اکنون مطلع شدیم که احکام خانم ها ژیلا کرم زاده مکوندی و لیلا سیف اللهی به 2 سال حبس تعزیری و 2 سلا حبس تعلیقی تقلیل یافت. 2 سال حکم تعلیقی نیز تا 5 سال پس از اجرای حکم قطعی، قابل اجراست.



لازم به توضیح است خانم ها سیف اللهی و کرم زاده مکوندی روز 19 بهمن سال 1388 در منزل دستگیر شدند و مدت 34 روز را در زندان اوین بودند و با کفالت 50 میلیون تومان آزاد شدند. در بهمن سال 1389 دادگاه بدوی آنها تشکیل و در 20 فروردین 1390 حکم چهار سال تعزیری برای آنها صادر شد.



آقای نادر احسنی نیز در سال گذشته حدود یک سال در زندان بود که پس از آزادی پرونده دیگری در رابطه با فعالیت های دانشجویی برای ایشان گشوده شد که دو سال حکم ایشان نیز تایید شده است.



خانم منصوره بهکیش نیز در تاریخ 14 آبان از طریق وکیل اش مطلع شد که باید در روز 4 دی ماه برای اجرای دادگاه به شعبه 15 دادگاه انقلاب با ریاست قاضی صلواتی حاضر باشد. لازم به توضیح است دادگاه ایشان قبلاً در تاریخ 18 مهر ساعت 10 صبح تعیین شده بود که ایشان به اتفاق وکیل اش در دادگاه حضور یافتند، ولی دادگاه به دلیل عدم حضور نماینده دادستان به تعویق افتاد.



دادگاه خانم ها اکرم نقابی(مادر سعید زینالی) و دخترش و ژیلا مهدویان در تاریخ 9 دی ماه برگزار شد، ولی هنوز حکمی به آنها ابلاغ نشده است. همچنین دختر خانم اکرم نقابی نیز از اتهامات تبرئه شده اند.



0 comments

Mourning Mothers of Park Laleh, Return to the Park

We ask all International Human Rights NGO’s, where in Mr. Ahmed Shaheed’s report, is the story of all the martyrs of the last 33 years and the mistreatment and degradation their mothers and supporters were subjected to?
On another autumn Saturday afternoon, Mothers of Park Lalehshowed up in their park and in a silent protest circled the Aabnama(fountain) square, amid the shocked and bewildered crowd present in the park. They had returned to their meeting place this time, not in their usual black outfits, rather dressed in an array of colors symbolizing a renewed hope and rekindled exuberance for continuing the fight for their demands. They know with conviction that they must tread the treacherous road to freedom as the dreams they so strongly believe in, lie ahead.


We, the Mothers of Park Laleh, are a [representative] group of mothers and families of those slain or wounded [by and] during the reign of the Islamic Republic regime. It is in seeking justice for them, that we relentlessly make the following demands:

1) Abolish death sentence or executions in any and all forms.

2) Immediate and unconditional release of all political prisoners of conscience.

3) Fair and Just prosecution of all the culprits in the crimes committed by the Islamic Republic from its inception. We, the Mothers of Park Laleh consider the following to be punishable crimes: Individual or group executions inside prisons; Ethnic, tribal and religious terrors on streets; Raiding of citizens’ homes, dormitories or place of work; Kidnappings; Imprisoning and assaulting individuals in order to suppress human thinking power; Torturing; Forced confessions; Rape and ultimately Stoning - all of which we consider to be crimes.

And we fight to prevent the reoccurring of such crimes, and to preserve the people’s welfare. It is thus that we theMothers of Park Laleh have gathered here once again to demonstrate our dissent and to show that we are still here and steadfastly pursuing our demands until their complete fulfillment.

After many long months of waiting, the first report by the U.N. special Rapporteur, Mr. Ahmed Shaheed is released, detailing the clear violations of human rights in Iran. Although we are extremely pleased that the report protests the gross abuse of many freedom-seeking citizens’ rights; however it is regrettable that certain discriminations have once again played a role, allowing the report to be published despite all the holes and significant shortcomings.Events of the last two years for instance, that can certainly be counted as the most obvious human rights abuses, such as the mass killing of innocent people and the harassment of their families, were simply omitted from the report.

Mr. Shaheed himself had emphasized on the focus of his work, being that of preparing a fair and precise report of the human rights situation in Iran. Is there any justice in the fact that in the last two years alone, countless people have been killed, injured or rendered ill, several committed suicide, many ended up imprisoned, repeatedly and harshly interrogated and tortured in order to give false confessions, or some cases even raped – yet NO mention of them were made in the report? Is there any justice in the fact that the families of the slain are not even allowed to hold a funeral or memorial for their dead children – and yet making NO mention of this in the report?

Is there any justice in the security forces’ constant harassing, threatening and imprisoning and repeatedly interrogating the supporters of the mourning mothers whose only guilt is to support the humanity and human rights of grieving mothers? Even now, two of them named Leila Seifollahi and Zhila Karamzadeh-Makvandi are sentenced to 4 years in prison, alas they have NO place in Mr. Shaheed’s report!

Mr. Shaheed has also stated that he can only confirm the validity of all the cases of human rights abuses by directly speaking with the officials of Islamic Republic! We must ask him; just how many of the IRI officials have ever confessed to human rights abuses in Iran, in their talks with the U.N. reporters?! We suggest to Mr. Shaheed that the IRI officials can only be allowed to express an opinion about human rights violations, ONLY when ordinary people are given equal space to express ‘their’ take of it and be allowed to freely defend themselves.

Mothers of Park Laleh were holding higher expectations from the special UN envoy to perform his job better than ever, this time, considering the recent developments in Iran and the tidal waves of freedom and democracy sweeping the region.

The mothers were expecting at least a mention of the Murders in 2009 and the plight of the victims’ families for justice, in Mr. Shaheed’s initial report.

These mothers were expecting to see at least a mention of the rampant and relentless violation of human rights over the 33 years of Islamic Republic’s reign and the immeasurable pain and pressure applied to the families of the many who were killed.

We, the Mothers of Park Laleh expect to hear our justice-seeking voices echoed in the future series of reports by the special UN Rapporteur. We especially expect to see the reflection of the widespread cases of human rights abuses inflicted on the families of victims in the last 33 years which had briefly been reported -- and filed away -- by previous special reporters such as Mr. Galindwil.

Oct 24, 2011

Original in Farsi
http://www.mpliran.com/2011/10/blog-post_24.htm

همدردی و دلجویی با مادران داغدار جرم سید محمد ابراهیمی

صدیقه زینلی، مادر آقای ابراهیمی که روز دوشنبه موفق به ملاقات فرزندش شده می گوید تنها گناه پسرم این بود که به مادران داغدار سر میزد و با آنها همدردی و دلجویی میکرد، او را زندان بردند و الان هم وضعیت خوبی ندارد.

سیدمحمد ابراهیمی آذر ماه سال گذشته بازداشت و به اجتماع و تبانی و اقدام علیه امنیت ملی متهم شد. او رابط خانواده های عزادار با میرحسین موسوی بود. خانواده هایی که فرزندان و اعضای خانواده شان را بعد از انتخابات و در جریان اعتراضات مردمی از دست داده بودند.
خانواده سید محمد ابراهیمی اعلام کردند که این زندانی سیاسی وضعیت روحی و جسمی مساعدی ندارد و با این حال همچنان به صورت بلاتکلیف در زندان اوین به سر می برد.

پیش از این یکی از نزدیکان آقای ابراهیمی گفته بود که او از طرف آقای موسوی می رفت و شهدای گمنام را پیدا میکرد و با خانواده هایشان همدردی میکرد و تنها به همین گناه، خودش ماهها گمنام در سلول های انفرادی ماند و زیر شکنجه چنان وضعیت اش وخیم شد که ماموران از زندان، او را به بیمارستان امین آباد منتقل کردند. ۳۴ روز در همین بیمارستان که مخصوص بیماران روانی است ماند و باز او را به زندان بازگرداندند. به بند ۳۵۰ که منتقل اش کردند پدرش فوت کرد و خبر فوت پدرش را که دادند باز دچار تشنج شد، روزی ۲۴ قرص میخورد که هر یک از این قرص ها می تواند آدمی را از پا بیندازد؛ در تمام این مدت هم اجازه حتی یک روز مرخصی ندادند که حداقل وضعیت روحی اش التیام یابد. حتی برای فوت پدرش هم مرخصی به او ندادند که بیاید و حداقل در خاکسپاری پدرش باشد و با او وداع کند.
او افزوده بود: وقتی به محمد اتهام اقدام علیه امنیت ملی و اجتماع و تبانی زدند باورمان نمی شد؛ آخر مگر رفتن به دیدار مادری که جوانش را از دست داده یا فرزندی که پدرش را از دست داده جرم است؟ یعنی واقعا امنیت کشور ما با این چیزها به خطر می افتد که به خاطر آن بلایی سر محمددر زندان می آورند که کارش به تیمارستان می کشد؟
و حال صدیقه زینلی، مادر سید محمد ابراهیمی میگوید: یازده ماه است که محمد زندان است گناهش فقط این بود که به مادران داغدار سر میزد و اکنون پرونده دیگری هم برای او ساخته اند و میگویند شاکی دارد و باید رضایت شاکی را جلب کند. می گویند بدهکار است و از یک نفر پول گرفته و به خانواده ها کمک کرده و… دوشنبه او را دادگاه آوردند و او را دیدم حالش که خوب نیست. دو دندان اش را زده اند شکسته اند، خیلی کتکش زده اند وضع روحی اش هم خوب نیست و باز او را به زندان برگرداندند.
او می افزاید: محمد را که گرفتند ما خبر نداشتیم اصلا باورمان نمی شد یک پسر من جانباز ۷۰ درصد است و چشمانش را برای همین مملکت داده، اصلا باور نمیکردیم چنین کنند، وقتی خبردار شدیم که محمد را به امین اباد برده بودند، همان امین اباد بدبخت مان کرد، پدرش رفت او را دید و وقتی برگشت اصلا حالش خوب نبود مدام گریه میکرد، گفت وقتی محمد را در آن وضعیت دیده حالش بد شده و از هوش رفته وبه او سرم زده بودند و… رفتیم دکتر و عکسبرداری کردند و گفتند سکته بوده بعد هم که رفت برای همیشه و پر کشید، ما ماندیم و محمد که زندان است.
مادر آقای ابراهیمی سپس گله میکند: محمد را گرفتند کسی سراغی از او و خانواده اش نگرفت کسی نپرسید حال بچه اش چطور است او به داد مادران داغدار می رسید اما کسی به داد او و خانواده اش نرسید. زندگی اش از هم پاشیده، همسرش جدا شده و خودش با آن شرایط روحی در زندان مانده. من هم که مریض هستم جایی و کسی را هم نمی شناسم باید پسر خواهرم بیاید اراک مرا سوار ماشین کند و ببرد تا بتوانم با پسرم ملاقات کنم و باز برگردم اراک. هر روز هم که شرایط اش بدتر می شود الان یک ماه است آب گرم در زندان ندارند و با آب سرد در این سرما باید حمام کنند و نمیدانم کجا باید بروم و این درد ها را بگویم.
به گفته خانم زینلی، پرونده آقای ابراهیمی در شهر ری و دست قاضی حسینی است. او اکنون در بند ۳۵۰ زندان اوین است و روزهای دوشنبه به صورت کابینی ملاقات دارد.
او می گوید: من فقط میخواهم بگذارند پسرم از زندان بیرون بیاید او باید تحت درمان قرار بگیرد هم جسم هم روحش به شدت آسیب دیده و مشکل دارد. من که کاری از دستم ساخته نیست هر کسی می تواند کمکی کند به داد پسر من برسد و کمک او بکند. نه پولی دارم بدهم نه کاری از من ساخته است اما نگذارید پسرم در زندان بماند.
پیش از این وب سایت کلمه نیز نوشته بود که اتهام اصلی این زندانی سیاسی، ارتباط با مادران عزادار پارک لاله و ترتیب دادن جلسه دیدار این مادران با مهندس میرحسین موسوی بوده است. مادران عزادار، مادرانی هستند که طی سالهای گذشته و به ویژه حوادث بعد از انتخابات سال ۸۸ عزیزان خود را از دست داده اند و یا فرزندانشان مفقود و زندانی شده اند. آنها خواسته ای جز آزادی همه زندانیان عقیدتی و مجازات آمران و عاملان کشتار و شکنجه فرزندانشان در دادگاههای علنی ندارند. آقای ابراهیمی پس از افشای شکنجه های دوران زندانش، مجددا تحت بازجویی قرار گرفت و برای تکذیب این شکنجه ها تحت فشار قرار گرفته اما حاضر به تکذیب نشده است.
مادرش میگوید دوشنبه که محمد را دیدم حرفی نزد اما حال او خوب نیست.
فرشته قاضی- روز










0

 


گزارش گرد همایی گروه حامیان مادران پارک لاله اسلو شنبه ۲۹ اکتبر ۲۰۱۱





گردهمایی حامیان مادران پارک لاله اسلو در اعتراض به گزارش گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر. شنبه 29 اکتبر از ساعت 15 تا 16 در استور تینگس پلاس

گزارش گردهمائی گروه حامیان مادران پارک لاله اسلو شنبه ۲۲ اکتبر ۲۰۱۱







 
  • ما درگردهمایی این هفته خود در مورد حکم اعدام زانیار و لقمان مرادی اطلاع رسانی کردیم . عابرین هم با ما ابراز همدردی می کردند. ما خواهان لغو فوری احکام اعدام و آزادی بی قید و شرط تمام زندانیان سیاسی/ عقیدتی هستیم.سپاس گذاریم از دوستانی که در این گردهمای با ما همراه بودند

گزارش حرکت سراسری حامیان مادران

گزارش تجمعات سراسری حامیان مادران پارک لاله به مناسبت 10 اکتبر، روز جهانی علیه اعدام

به مناسبت روز جهانی علیه اعدام، دهم اکتبر، حامیان مادران پارک لاله ایران حرکت های اعتراضی علیه اجرای احکام اعدام در سراسر جهان برگزار کردند و اعدام را به هر شکل :
قصاص ، سنگسار و شکنجه های روحی و جسمی ، اعدام در هر قشر اعم از اعدام کودکان، ملیت های مختلف ، دگر اندیشان، اقلیت های جنسی ، اقلیت های مذهبی و زندانیان عادی را به شدت محکوم کرده و خواهان لغو احکام اعدام در ۸۳ کشور، که هنوز حکم اعدام در آن اجراء می گردد، شدند .

حامیان مادران پارک لاله ایران پیش از این فراخوانی را جهت برگزاری این حرکت سراسری منتشر و علاقمندان را به شرکت در این حرکت فراخوانده بودند.

حامیان مادران پارک لاله در تجمع های خود در شهرهای مختلف، ضمن اعتراض به احکام جاری اعدام در مورد زینب جلالیان.حبیب الله ‌لطیفی . حبیب الله ‌گلپری پور. رشید آغکندی. شیرکو معارفی. مصطفی سلیمی. انور رستمی. سید جمال محمدی. سید سامی حسینی. عزیزمحمدزاده‌. عبدلله ‌سروریان. زانیار مرادی. لقمان مرادی وکشیش یوسف ندرخانی و تعداد دیگری زندانیان گمنام، برنامه خود را با جمع آوری امضاء برای لغو حکم اعدام در ایران، برگزاری نمایشگاه های عکس جان باختگان، قربانیان و عزیزانی که در زندان ها در خطر اعدام قرار دارند، ادامه دادند ......

حامیان مادران پارک لاله تجمعات و حرکت های اعتراضی شان را در شهرهای (اسلو - فلورانس - فرانکفورت - هامبورگ - وین - نورنبرگ - ژنو - لوس آنجلس/ ولی - کلن - دورتموند) سامان دادند که گزارش تصویری به همراه لینک هایی جهت اطلاعات بیشتر را در زیر می آوریم .
باشد که همبستگی و مبارزه مشترک ، راه را برای رسیدن به اهدافمان هموار تر سازد .
ایتالیا - فلورانس

______________________________________________________________________________
دورتموند
________________________________________________________________________________
هامبورگ
_________________________________________________________________________________
نورنبرگ
_________________________________________________________________________________
ژنو
__________________________________________________________________________________
لوس آنجلس- ولی
__________________________________________________________________________________
فرانکفورت
__________________________________________________________________________________
وین
__________________________________________________________________________________
اسلو