Blog/Latest News - 30th January 2011

Distraught, Bahrami’s Daughter Demands: “How is it possible that she was executed?!”

A shocked and emotional Banafsheh Nayebpour, daughter of Iranian-Dutch citizen, Zahra Bahrami, who, according to a Fars News Agency report, was executed in the early morning hours of Saturday, 29 January 2010, talked to the International Campaign for Human Rights in Iran today. She said people have been calling her for the past hour to verify the news of her mother’s death. “How is such a thing possible? We had requested clemency, and we have not yet received a reply. They have not reviewed my mother’s other case, either. How is it possible that she was executed?” she said in disbelief.

Zahra Bahrami’s daughter was informed of her mother’s execution through phone calls from her friends and relatives on Saturday at around 4:00 p.m. “I called her lawyer. She had not been informed, either. I don’t know where to go now, of whom to seek information. Nobody is answering me now, because it’s past business hours. This means that my mother died this morning, when I was sleeping,” she said.
“Shouldn’t they have informed her family and lawyer before executing her? We should have gone to see her before her execution. Is it so easy–that my mother is no longer in this world? Did I not have any right to see her before her execution?” said a distraught Banafesheh Nayebpour.

Iranian-Dutch citizen, Zahra Bahrami, who was arrested a few days after the 2009 Ashura Day (27 December 2009) protests on charges of participating in street gatherings, was accused of drug trafficking sometime later and sentenced to death. During her court trial, Ms. Bahrami said that the confessions she had made in prison had been extracted under duress and by force. She retracted her confessions in court. An informed source told the International Campaign for Human Rights in Iran that during Zahra Bahrami’s detention, her interrogation team was the Iranian Intelligence Ministry’s Anti-Espionage Team. According to the said source, during her first few weeks of detention in prison, Zahra Bahrami endured severe physical and psychological torture. She told her daughter several times that she had been made to give fake confessions under torture.
During an interview earlier this month, Zahra Bahrami’s daughter told the International Campaign for Human Rights in Iran: “My mother is a citizen of the Netherlands. They probably leveled this accusation against her in order to cut the Dutch government’s reach [into the case]. They have previously waged such unfounded charges against others, too. But my mother is a lonely woman without anyone, so they think they can do this to her. They know she has no one to help her.”

•  

به مناسبت روز جهانی دفاع از زندانیان سیاسی ۲۹ ژانویه : گزارش حامیان مادران پارک لاله - اسلواز گردهمایی شنبه ۲۹ ژانویه ۲۰۱۱ دراسلو

به مناسبت روز جهانی دفاع از زندانیان سیاسی ۲۹ ژانویه ، در اعتراض و محکوم کردن اعدام دو زندانی سیاسی ، جعفر كاظمي و محمد علي حاج آقایی،،و خبر قتل تازه ای از جنایات فجیع هر روزه ای، که در وطنمان به وقوع می پیوندد ، شنیدیم .
 خبر قتل زهرا بهرامی ، مادری که فقط برای دیدن فرزندش به ایران سفر کرده بود .  نه مادران عزادار از خون فرزندان خود خواهند گذشت .
نه پدران عزادار.......
نه فرزندان عزادار از خون مادران و پدران خود خواهند گذشت .
و نه زنان و شوهران عزادار از خون همسران خود ......

دست تمام آمران و عاملان این جنایات چنان به خون این انسان های بیگناه آغشته است ، که تا محاکمه شدن مسببین
این جنایات در دادگاه های بین الملکی ، ما حامیان مادران پارک لاله قدمی به عقب نخواهیم گذاشت.
ما ایستاده ایم

شنبه ۸ ژانویه ۲۰۱۱ در اعتراض به اعدامهای صورت گرفته در روزها و هفته های گذشته و دیگر احکام جاری اعدام در ایران، روز شنبه ۸ ژانویه ۲۰۱۱، حامیان مادران پارک لاله در ۱۰ شهر مختلف در اروپا و امریکا ، اقدام به بر گزاری اکسیون سراسری کرده و خواستار توقف اعدامها در ایران گشته و انزجار خود را از چنین قتل ه..

Two Political Prisoners Arrested After Elections Executed

The Islamic Republic of Iran News Agency (IRNA) reported on the execution of two political prisoners, Jafar Kazemi and Mohammad Ali Haji Aghaee. One of the pieces of evidence introduced by the Iranian Judiciary about the two individuals’ death sentences is their having sent photographs and videos of post-election protests to recipients abroad and to the Mojahedin-e Khalgh Organization (MEK).
In a telephone interview with the International Campaign for Human Rights in Iran, Jafar Kazemi’s wife said that when she went to visit her husband at Evin Prison a few hours ago, she was informed that he had been executed earlier this morning. “They executed him without informing us or his lawyer. They took my husband last week and asked him to give a [television] interview. The interrogator told him ‘whether or not you give an interview, you will be executed in less than a week.’ My husband did not agree to give the interview. They took him from there to the Sentence Implementation Unit, where they put a noose around his neck, but then they changed their mind and returned him [to his cell]. This is supposed to have been a miracle,” Roudabeh Akbari told the Campaign.
The Prosecutor’s website identified the two individuals as members of an active network of the MEK in Iran. However, Jafar Kazemi’s wife told the International Campaign for Human Rights in Iran that he was not a member of the organization. Mrs. Kazemi said that much like many other citizens, her husband had engaged in sending photographs and videos of the protests. The Tehran Prosecutor has claimed that the executed individuals were in touch with what they call “their contact points inside England.”
Regarding Jafar Kazemi, the Prosecutor’s statement said: “Convict Jafar Kazemi, while establishing contact with the head of the MEK network inside the country, participated in actions such as soliciting and collecting financial aid, and propagation activities in favor of the said grouplet, and has taken his children to Iraq. In his confessions, Kazemi accepted affixing photographs regarding his support of the terrorist grouplet of MEK, video recording and photographing Enghelab Avenue and Azadi Square gatherings along with another one of his co-conspirators and interviewing with the families of some who have been deceived by the MEK inside Camp Ashraf.”
“They hanged him at 4:00 a.m., because they perform [the executions] early in the morning. They had no evidence, only a few photographs or videos taken and sent during the post-election gatherings. Is the punishment for this the death penalty? According to their own Constitution…punishment for someone who propagates against the regime is one to six years in prison. Look at the sentences they have been handing out. But God is great and he is up there, and he will seek my and my children’s revenge,” said the political prisoner’s wife.
The Prosecutor’s statement says about Haj Aghaee: “According to his confessions, Haj Aghaee had a record of comings and goings to the MEK grouplet’s base called [Camp] Ashraf inside the Iraqi soil, and while he stayed there for several months, he once received $3,000 from the MEK, and passed training sessions there. In his confessions, he also accepted propagation activities for helping the MEK, such as affixing the grouplet’s leader’s message on a bulletin board in a mosque, and filming slogans written on walls. He was first arrested in 1984 on charges of providing financial assistance to the MEK, and distributing the grouplet’s newspaper. He also took several trips to Iraq and the MEK’s base, even intending to stay in their camp, but he was not admitted because of old age.”

تعویق دادگاه مادران پارک لاله

دادگاه مربوط به بررسی اتهامات وارده به مادران پارک لاله ایران که قراربود سوم بهمن ماه تشکیل شود ، به تعویق افتاد.

به گزارش منبع خبری موثقی که نخواست نام اش فاش شود: وکیل پرونده وقتی برای مطالعه پرونده مراجعه می کند به او اعلام می کنند که در موعد مقرر دادگاهی برگزار نشده و نوبت دادگاه بعدی را به وی اعلام خواهند کرد.

مادران پارک لاله خانم ها ژیلا کرم زاده ، الهام احسنی ، فاطمه رستگار نسب، و همین طور برادر خانم احسنی به نام نادر احسنی در روز 19 بهمن 1388 در منزل شخصی دستگیر و پس از تحمل 40 روز بازداشت ، به قید وثیقه آزاد شده بودند.

از بین نامبردگان فوق ، آقای نادر احسنی قبلا به یکسال حبس تعزیری محکوم و اکنون در حال گذران دوران محکومیت است. 

این هم چنان در حالی ست که حکومت هر روز فشارهای گوناگونی را بر مادران پارک لاله و حامیان اعمال نموده است . از آن جمله می توان به دستگیری حکیمه شکری اشاره کرد . وی اکنون در زندان اوین بازداشت و ممنوع الملاقات است

حسین را دیگر نمیتوانیم نجات دهیم ولی دیگر عزیزان دربند که حکم اعدام دارند را چرا
علیه اعدام و برای آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی اقدام کنیم

گردهمایی حامیان مادران پارک لاله/ اسلو در اعتراض به اعدام حسین خضری و دیگر احکام جاری اعدام و در دفاع از زندانیان سیاسی شنبه 22.01.2011 ساعت 14 تا 15

 

 

گروه حامیان مادران پارک لاله اسلو امروز ۲۲-۱-۲۰۱۱ با شروع دومین سال فعالیت خود.  حمایت مستمر خود را از مادران رنج کشیده و مظلوم عزیز در ایران با تمام وجود  اعلام می‌‌نماید.

Children Of Student Activist Deprived Of In-Person Visits For Eight Months

Fatemeh Adinehvand, wife of Abdollah Momeni, a prisoner of conscience and former Spokesperson for Tahkim-e Vahdat Student Organization, told the International Campaign for Human Rights in Iran that her children have now been deprived from visiting their father in person for eight months, and they are only allowed to see him through the glass. She added that she expects nothing of the authorities now.

حکیمه شکری ممنوع الملاقات شده است

امروزپنج شنبه ۳۰ دیماه ۱۳۸۹ خانواده حکیمه شکری ، که درملاقات قبلی به آنها اعلام شده بود هردوهفته یکبارحق ملاقات با ایشان را دارند، به زندان مراجعه کرده اما مسئولین زندان اجازه ملاقات با حکیمه رابه آنها نداده اند و درپیگیری ها به آنها اعلام شده که حکیمه شکری جز افراد ممنوع الملاقات میباشد وخانواده ایشان بعد ازساعتها انتظار بدون هیچ نتیجه و یا حتی کسب خبری ازوضعیت حکیمه شکری ، محل را ترک کرده اند.

حکیمه شکری روز 14 آذرماه به همراه چند تن دیگر از مادران پارک لاله برای بزرگداشت سالروز تولد امیرارشد تاجمیر، یکی از شهدای عاشورای 88، به بهشت زهرا رفته و پس از پایان مراسم درحالی که قصد ترک کردن بهشت زهرا را داشتند دستگیر می شوند. بقیه مادران همان شب آزاد شده ولی ندا و حکیمه به اوین منتقل می شوند. اتهام آنها جاسوسی و اقدام علیه امنیت نظام بوده است! در صورتی که تنها کاری که می کردند دلجویی از مادرانی بوده که فرزندانشان را از دست داده بودند.

یک ماه پس از بازداشت و در ملاقات قبلی ، خانواده وی در حالی با او ملاقات کرده بودند که آثار شکنجه بر روی صورت حکیمه کاملا مشخص بوده و دستهایش به شدت می لرزیده است .اما از نظر روحی بسیار قوی بوده و با ایمان به بی گناهی خود در برابر تمامی فشارها، توهین ها و شکنجه ها مقاومت کرده و تن به اعترافات دروغین علیه خود و گروه مادران پارک لاله نداده است.

برادر و خواهر حکیمه درحالی با او ملاقات می کردند که دو نفر پشت سر حکیمه قدم می زدند و یک نفر هم دقیقا کنار دست او نشسته بود و تمام صحبتها و حرکات آنها را زیر نظر داشت.

به گفته خانواده اش حکیمه در شرایط بسیار بد جسمی بسر می برد و به گفته خود حکیمه شب قبل از ملاقات ساعت 2 برای بازجویی می برندش و زیر فشارها و شکنجه های شدید حالش بهم می خورد و او را به درمانگاه زندان منتقل می کنند.

وضعیت حکیمه شکری اکنون زیر بار فشارهای گوناگون و ممنوعیت ملاقات نگران کننده است .

مادران پارک لاله طی دوسال گذشته جور و جفاهای بسیاری را به خود دیده اند اما همچنان ایستاده اند و استوار در راهی قدم بر می دارند که درستی اش را باور دارند و هیچ چیز، در هیچ کجا مانع حرکت آنها نمی شود.

به امید آزادی هرچه سریعتر حکیمه عزیزمان.

شنبه ۸ ژانویه ۲۰۱۱ در اعتراض به اعدامهای صورت گرفته در روزها و هفته های گذشته و دیگر احکام جاری اعدام در ایران، روز شنبه ۸ ژانویه ۲۰۱۱، حامیان مادران پارک لاله در ۱۰ شهر مختلف در اروپا و امریکا ، اقدام به بر گزاری اکسیون سراسری کرده و خواستار توقف اعدامها در ایران گشته و انزجار خود را از چنین قتل ه..

گزارش گردهمایی حامیان مادران پارک لاله - اسلو شنبه -۱۵ ژانویه۲۰۱۱

گزارش گردهمایی حامیان مادران پارک لاله - اسلو  شنبه -۱۵ ژانویه۲۰۱۱

به یاد یک انسان دیگر
به یاد حسین خضری
برای مادرش

 

 

جلادان حسین خضری را سحرگاه امروز در ارومیه اعدام کردند اما حتی جرات نكردند٬ تاریخ و روز اعدام را علنی اعلام كنند و حتی به وکیل و خانواده اش اطلاع دهند. اخبار غلط پخش كردند٬ گفتند حسین را به زندانی دیگر برده اند٬ از دادن خبر اعدام به خانواده حسین ترسیدند و در خفا و سكوت، حسین را كشتند. از قبل اعلام نکردند و او را در خفا کشتند، چرا كه میدانند در مقابل آن زندان و در مقابل آن چوبه دار٬ مردم تجمع میكنند و در سراسر جهان معترضین به خیابان میایند و در مقابل كنسولگریها و سفارت خانه های حكومت اسلامی اعتراض میکنند

 

 

 

گزارش تصویری گردهمایی حامیان مادران پارک لاله - اسلو   شنبه ۱۵ ژانویه  52

 

از سنگ قبر فرزندان ما هم می ترسند

مادر مصطفی کریم بیگی در مصاحبه با روز:

از سنگ قبر فرزندان ما هم می ترسند

خانواده مصطفی کریم بیگی، از جان باختگان عاشورای سال گذشته در مصاحبه با "روز" اعلام کردند ماموران امنیتی خوستار تعویض سنگ قبر فرزندشان شده و آنها را برای این مساله تحت فشار قرار داده اند. مصطفی کریم بیگی جوان 26 ساله ای بود که در روز عاشورای سال گذشته در اثر اصابت گلوله بر پیشانی اش به شهادت رسید و پیکر او در امام زاده مهدی جعفر، در روستای جوقین از توابع شهریار به خاک سپرده شد.

در حالیکه همچنان شکایت خانواده کریم بیگی برای شناسایی قاتل و قاتلان فرزندشان مسکوت مانده است، ماموران امنیتی، آنها را تحت فشار قرار داده و تهدید کرده اند که سنگ مزار فرزندشان را که کلمه "شهید" بر آن حک شده تعویض کنند.

شهنار اکملی، مادر مصطفی کریم بیگی به "روز" می گوید: ما روی سنگ مزار مصطفی نوشته ایم "شهید مظلوم عاشورا" و در پایین هم نوشته ایم "تاریخ شهادت 6 دی مصادف با عاشورا". حالا از اطلاعات شهریار زنگ زده و می گویند باید این سنگ قبر را تعویض کنید، اهالی محل اعتراض کرده  و گفته اند که او شهید نبوده و...

وی می افزاید: در حالی از اعتراض اهالی محل می گویند که آنها سر مزار مصطفی حاضر می شوند و فاتحه می خوانند و با ما همدردی می کنند و این مساله به هیچ عنوان درست نیست. همسرم هم در پاسخ به آقایان گفته ما نمی توانیم و بودجه برای خرید سنگ قبر نداریم که گفتند خودمان سنگ قبر می گذاریم و باید عوض کنید و بعد هم تهدید کرده اند.

خانم اکملی که به شدت متاثر است می گوید: شهید یعنی کسی که به ناحق کشته شده، فرزند من هم به ناحق کشته شده. دست بچه من خالی بوده؛ وقتی با گلوله بر سرش زدند مگر چکار کرده بود جز اینکه اعتراض داشت آن هم با دستان خالی؟ حال هم آرامگاه ابدی بچه ام را رها نمی کنند و جنازه اش را نیز راحت نمی گذارند. زنده اش را از من گرفته اند با مرده اش چکار دارند؟ این درست است؟ من به چه کسی باید دردم را بگویم ؟ به چه کسی باید هوار بکشم؟ چگونه باید بگویم بگذارید روح بچه ام درآرامش باشد بگذارید ما در آرامش باشیم. میخواهند سنگ را بشکنند و بکوبند بر مزار او که چی؟ که سنگ را عوض کنند؟ نگذارند؛ به خدا ما سنگ قبر نمیخواهیم، ما آرامش میخواهیم. به آنها هم گفته ایم سنگ قبر نگذارند. همان خاک بهتر است بگذارند خاک باشد اما راحتمان بگذارند.

از مادر شهید کریم بیگی درباره سرنوشت شکایت شان برای شناسایی قاتل و قاتلان فرزندش می پرسم. می گوید: چه کسی میخواهد به شکایت من رسیدگی کند؟ وقتی در گواهی فوت نوشتند "براثر ضربات نوک تیز به قفسه سینه" فوت کرده، در حالیکه پسر من از ناحیه سر گلوله خورده بود چه کسی قرارست رسیدگی کند؟ پزشکی قانونی در اصل علت مرگ را اصابت جسم سخت نوشته و هیچ اشاره ای به اصابت گلوله نکرده. در حالیکه خود من در پزشکی قانونی دیدم در عکس دیدم که سمت چپ پیشانی بچه ام سوراخ بود.  بعد 16 روز وقتی آوردند در آرامگاه ابدی اش بگذاریم از سرش خون می آمد.  من و پدرش با چشمان خودمان دیدیم. هیچ وقت هم نپذیرفتند و همیشه گفتند در روز عاشورا تیری شلیک نشده. خب چه کسی میخواهد با این اوصاف به شکایت من رسیدگی کند؟

او سپس می افزاید: آقایان فکر میکنند با تعویض سنگ قبر مصطفی، صورت مساله عوض می شود؟ نه اشتباه میکنند. با اینکار داد مصطفی بیشتر می شود. داد من بیشتر می شود؛ من صدای مصطفایم هستم و از شما میخواهم به گوش همه برسانید و بگویید مادر مصطفی می پرسد چرا؟ چراهای مرا بزرگ بنویسید با علامت سوال و علامت تعجب تا مردم ببینند. از آنچه من می گویم شما بلند تر و رساتر صدای مرا برسان، بلکه مردم کاری بکنند برای ما و دادی از ما بستانند. بپرسید از همه، از همه مردم و بخواهید بگویند که شهید یعنی چی؟ آیا به معنی به ناحق کشته شدن نیست؟ اگر بچه من شهید نیست پس چی است؟ از مردم بپرسید، اگر مردم گفتند شهید نیست می آیم و در رسانه شما با صدای بلند می گویم اشتباه کرده ام. اگر بچه من که مظلومانه و بی دفاع برای وطنش و برای آزادی خون داده شهید نیست پس شهید کی است؟

خانم اکملی با گریه ادامه می دهد اما می گوید: گریه من از ضعف نیست گریه یک مادر است برای داغ بچه اش؛ از ضعف نیست هیچ کدوم از خانواده ها ضعف ندارند و گریه شان از ضعف و زبونی نیست. من افتخار میکنم که بچه ام خونش را برای درخت آزادی داد و روزی به ثمر خواهد نشست. شهادتش خیلی ها را آگاه کرد. ما او را در روستای کوچکی در شهریار به خاک سپردیم روستایی که مردم خبر نداشتند چه میگذرد اما همین آنها را آگاه کرد. مدام می گفتند یکی را اینجا اورده اند شبانه دفن کرده ا ند که روز عاشورا کشته شده، و می پرسیدند آخر مگر مسلمان را شبانه دفن می کنند؟ مصطفی با جنازه اش مردم را آگاه کرد؛ از همین می ترسند و از یک سنگ قبر هم می ترسند.

مادر مصطفی کریم بیگی که 14 آذر ماه در جریان مراسم تولد امیر ارشید تاجمیر، دیگر جان باخته عاشورای سال گذشته، در بهشت زهرا بازداشت و ساعت ها به همراه تنها دخترش بازجویی شده بود، می گوید: اگر دست بچه خودشان خار برود چه حالی می شوند؟ می توانند بفهمند من به عنوان یک مادر چه حالی دارم؟ بچه من فقط آزادیخواه بود و یک معترض ساده و عضو هیچ گروه و دسته ای نبود. او برای آزادی رفت؛ ما فقط آرامش میخواهیم برای بچه ام، برای دخترم و خانواده ام.

خانم اکملی پیشتر به "روز" گفته بود که در جریان بازجویی در روز 14 آذر ماه به او گفته بودند "از جان دخترت بترس اگر دخترت را دوست داری". سپس با منزل آنها تماس گرفته وبه صورت تلفنی تهدید کرده بودند.

او اکنون می پرسد: این سازمان های حقوق بشری کجا هستند؟ چکار میکنند؟ این همه بچه شهید شد چکار کردند؟ این همه بچه که به خاک و خون کشیده شدند خونشان کجا رفت؟ میدانید چقدر از خانواده ها بچه هایشان را از دست دادند؟ یکی مثل من و مادر سهراب، صدایمان را بلند می کنیم اما میدانید چقدر از خانواده ها صدایشان در نمی آید و سکوت کرده اند؟ من به جان خریده ام همه چیز را و اصلا مهم نیست امشب یا فردا بیایند و بازداشت ام کنند چون صد در صد میدانم که تلفن را شنود می کنند. هر کجا که می روم آمارش را در می آورند اما می گویم که بشنوند این درد دل یک مادر است. من حرف زیادی نزده ام یک مادر دلسوخته ام؛ می گویم که الان بشنوند و همان قدر که شما به عنوان مادر دلت می سوزد شاید آنها هم کمی دلشان بسوزد و با خود بگویند ای وای اگر بچه من بود چه میکردم؟ همان طور که موقع بازجویی هم گفتم شما پدر هستید اگر دست بچه تان خاری برود چه حالی می شوید؟ حال ببینید من چه حالی دارم که بچه ام روز عاشورا رفت و دیگر نیامد روزهای بعد هم نیامد تا 16 روز بعد که او را در سردخانه کهریزک دیدم و....

مادر مصطفی کریم بیگی سپس می گوید: خواهش میکنم به گوش همه برسان، بگو به حقوق بشری ها که دارید چکار میکنید برای پدر و مادرانی که بچه هایشان را از دست دادند؟ چه کردید؟ برای بچه هایی که یتیم شدند برای همسرانی که همسرانشان را از دست دادند. این بچه هایی که رفتند همه پدرو مادر یا همسر و بچه دارند و....

او پیشتر به "روز" گفته بود که خون بهای فرزندش، ازادی  زندانیان سیاسی و آزادی ایران است: مصطفی ستون خانه ام بود، ستون مردمش شد و خونش را به مردمش اهدا کرد. وقتی گفتم خون بهای بچه ام آزادی ایران و زندانیان است شعار ندادم، هدف مصطفی را گفتم. من آدمی سیاسی نبوده ام و نیستم اما الان زبان مصطفی هستم. مادر همه شهدا زبان بچه هایشان هستند، مادر سهراب، زبان سهراب است و مادر رامین، زبان رامین و خوب میدانم که خون مصطفی می جوشد و یک روز دامن قاتلانش را خواهد گرفت.

خانم اکملی در پایان می گوید: نمی دانید چه فریادی در سینه من است؛ مطمئن باشید این فریاد ساکت نخواهد شد. این فریاد مصطفی است.

مصاحبه از فرشته قاضی

گزارش آکسیون سراسری حامیان مادران در اسلو

گزارش آکسیون سراسری حامیان مادران در اسلو
در روز شنبه 8 ژانویه از ساعت ۱۴ تا ۱۵ در جلو ی پارلمان نروژ
در این آکسیون سراسری تعداد کثیری از هموطنان عزیز حضور داشتند
که اعتراض خود را به اعدام‌های اخیر و در حال جاری نشان دادند
همچنین تماس‌های مستقیم با رادیو فردا و ندا برقرار شد
و صدای اعتراض‌شان به گوش جهانیان رسید

یک مقاله از طرف حامیان قرائت شد و با فریاد اعتراض حاضر ان به پایان رسید


حامیان مادران پارک لاله- اسلو

گردهمایی سراسری

گروههای حامی مادران پارک لاله/ خارج از کشور ،

در اعتراض به اعدامهای صورت گرفته و دیگر احکام جاری اعدام

حسین خضری، حبیب الله لطیفی ، زینب جلالیان

و بیست زندانی سیاسی-عقیدتی دیگر محکوم به اعدام را دریابیم

بنا به گزارش خبرگزاری حقوق بشر ایران ، تنها در طول سال ۱۳۸۹ جمهوری اسلامی ایران ۱۹۰ زندانی را در سرتاسر ایران به پای چوبه‌هاِی دار برده است که البته بادر نظر گرفتن این واقعیت که بسیار ی از اعدامهای صورت گرفته نیز از طریق منابع رسمی اعلام نشده است ، بی شک این آمار حتی بسیار سنگین تر از رقم اعلام شده است . در این میان خصوصاً اعدام زندانیان سیاسی و دگر اندیش با اتهام های واهی و اعتراف گیریهای دروغین تحت شکنجه های قرون وسطایی ، توجه تمامی نهادهای حقوق بشری و وجدانهای بیدار جهان را به خود معطوف ساخته است.

هنوز مادران داغدیده ایران زخم اعدام و شکنجه فرزندان خود را در طی سه دهه پیشین همچنان التیام نایافته برسینه دارند که باز هم باید شاهد رقص آرشها ، شیرین ها ... و فرزادهای خود برچوبه دار باشند . و هنوز از آن کابوس رهایی نیافته اند که شاهدند چگونه پدری چون علی به جرم پدر بودن به چوبه اعدام سپرده می شود . اینک چگونه تاب بیاوریم که همچنان حد اقل بیست فرزند دیگراین آب و خاک تنها به جرایم سیاسی و دگر گونه اندیشیدن در انتظار حکم اعدام هر روز هزاران بار مرگ را تجربه می کنند ؟

فشار روز افزون حکومت جمهوری اسلامی بر خانواده های زندانیان سیاسی -عقیدتی که اینک بیش از پیش حتی مادران پارک لاله (مادران عزادار) را مورد هدف گرفته است نشان از عمق وحشت حاکمیتی دارد که برای هر روز ماندگاری اش حاضر به هر گونه اقدام ضد انسانی است.

گروههای حامی مادران پارک لاله (مادران عزادار ایران) در خارج از کشور ، همصدا با مادران دادخواه ایران ضمن محکوم کردن اعدامهای صورت گرفته خواهان لغو فوری احکام اعدام و آزادی بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی-عقیدتی می باشند و در حرکتی سراسری روز شنبه 8 ژانویه این اعتراض خود را به نمایش گذاشته از دیگر هموطنان دعوت می کنند تا در کنار یکدیگر به جهانی شدن این صدا کمک کنیم.

چمعی از گروههای حامی مادران پارک لاله خارج از کشور از جمله:

حامیان مادران پارک لاله/ اسلو

حامیان مادران پارک لاله/ هامبورگ

حامیان مادران پارک لاله/ کلن

حامیان مادران پارک لاله/ دورتموند

حامیان مادران پارک لاله/ فرانکفورت

حامیان مادران پارک لاله/ ولی - لس آنجلس
حامیان مادران پارک لاله/ بولزانو
حامیان مادران پارک لاله/ فلورانس
حامیان مادران پارک لاله/ روم
حامیان مادران پارک لاله/ وین

مادر مجید توکلی: تا دیر نشده کاری کنید تا چهره فرزندم را ببینم

جرس: دو روز پیش ماموران وزارت اطلاعات شیراز به منزل پدری مجید توکلی فعال دانشجویی دربند حمله کرده و ضمن تخریب وسایل منزل تمامی کتب، جزوات، کامپیوتر و سی دی های موجود در منزل را به همراه خود بردند. همچنین علی توکلی، برادر مجید توکلی، به دفتر پی گیری وزارت اطلاعات احضار شد و پس از پنج ساعت بازجویی، آزادش ساختند.

  

مادر مجید توکلی در شرح ماجرا می گوید: " به ما می گویند مصاحبه نکنید وقتی هم که ما مصاحبه نمی کنیم و زنگ می زنیم تا حال پسرم را بپرسم جوابی نمی دهند و تلفن را به روی ما قطع می کنند. خوب ما پس چه جوری صدایمان را به گوش مردم برسانیم که اینها این بلاها را به سرمان درمی آورند. این برخوردها و ریختن به خانه یک مادر که فرزندش هم در زندان است و نمی تواند او را ببیند یک شکنجه است."

گفتنی است اخیرا مجید توکلی به همراه بهاره هدایت و مهدیه گلرو به دادستانی احضار شده بودند و پرونده جدیدی برای ایشان به اتهام نشر اکاذیب و .. باز شده بود. در جریان این احضار توکلی به شدت تحت فشار قرار گرفته است تا بر علیه رهبران جنبش سبز موضع گیری کند و نیز نامه های منتسب به وی در حمایت از جنبش سبز را تکذیب کند.

جرس به همین مناسبت با خانم توکلی در خصوص یورش ماموران به منزل و بازجویی فرزندش علی و همچنین آخرین اطلاع ازوضعیت مجید توکلی به گفتگو پرداخته که متن آن در پی می آید:

خانم توکلی با خبر شدیم که عده ای مامور به منزلتان حمله کردند و وسایل را بازرسی کردند. می توانید در این خصوص برایمان صحبت بفرمایید؟

از وزارت اطلاعات آمده بودند و تمام وسایل منزل را به هم ریختند و خیلی از وسایل شخصی بچه ها را با خودشان بردند.

علت این برخوردها را توضیح ندادند؟

نخیر، ما نمی دانیم برای چی آمده بودند و چرا تمام وسایل خانه را به هم ریختند. این کارشان برای ما شکنجه روحی و روانی بود، نمی دانم چرا این برخوردها را با ما می کنند؟

علی پسرتان هم به دفتر وزارت اطلاعات احضار شده بود؟

پنج ساعت از پسرم بازجویی کرده بودند که بعد از آن آزادش کردند.

بازجویی ایشان در چه موردی بوده است؟

سوالات مربوط به این بوده که چرا پسرم به دیدار آقای کروبی و آقای عبدالله نوری رفته است و از این قبیل سوالات..

چه اطلاعی از آخرین وضعیت پسرتان مجید که الان در زندان است، دارید؟

مجید الان در زندان رجایی شهر کرج است که چون مسافت زیاد است و من و پدرش هم که بیمار هستیم و نمی توانیم برویم مجید را ببینیم. فقط برادرش علی دو بار توانسته بود او را ملاقات کند. الان سیزده ماه است که من نتوانسته ام روی مجید را ببینم.

تماس تلفنی دارید؟

بله اگر بگذارند، مجید خودش تلفن می زند اما خوب چون ملاقات نیست نمی دانم وضعیت جسمی اش چطور است. خودش هم برای اینکه من ناراحت نشوم از پشت تلفن چیزی نمی گوید.

اما ماشالله از نظر روحی "خیلی" خوب است و تلفنی که صحبت می کنیم این را می فهمم.

مرخصی حق طبیعی یک زندانی است. آیا فرزندتان توانسته از این حق خود استفاده کند؟

هرزندانی حق و حقوقی دارد و مجید هم باید مرخصی داشته باشد. اما نمی تواند از حقش استفاده کند.

خانم توکلی صدایتان خیلی گرفته و غمگین است. می توانید بعنوان یک مادر از خواسته هایتان صحبت کنید؟

از آن موقعی که مجیدم زندان رفته، من نتوانسته ام او را ببینم یعنی سیزده ماه است که من روی مجید را ندیده ام پدرش هم که دیسک کمر دارد یکبار رفته او را دیده و برادرش هم دوبار به ملاقاتش رفته است. خوب مسافت زیاد است و شانزده ساعت باید در راه باشیم و چون مریض هستیم نمی توانیم.

امیدوارم اینها حس مادرانه من را درک کنند که سیزده ماه است که فرزندم را ندیده ام. انتظار دارم که مسئولین حال من مادر را درک کنند و فرزندم را آزاد کنند نه اینکه این برخوردها را با ما انجام دهند و این بلاها را که یک شکنجه روحی و روانی مضاعف است را بر سرمان بیاورند. به من گفتند که مصاحبه نکنم من هم به آنها احترام گذاشتم و صحبت نکردم. از دردهایم هیچی نگفتم اما آنها جواب من را اینگونه می دهند و ظلم می کنند.

به شما گفتند در خصوص وضعیت فرزند دربندتان اطلاع رسانی نکنید؟

بله به ما می گویند مصاحبه نکنید وقتی هم که ما مصاحبه نمی کنیم و زنگ می زنیم تا حال پسرم را بپرسم جوابی نمی دهند و تلفن را به روی ما قطع می کنند. خوب ما پس چه جوری صدایمان را به گوش مردم برسانیم که اینها این بلاها را به سرمان درمی آورند. این برخوردها و ریختن به خانه یک مادر که فرزندش هم در زندان است و نمی تواند او را ببیند یک شکنجه است.

چند نفر بودند که ریختند منزلتان و آنجا را بازرسی کردند و شما آن زمان چه حالی داشتید؟

چهار نفر بودند و من که آن موقع که اینها ریختند خانه، شوک بهم وارد شده بود و فقط می گفتم یا امام حسن یا امام حسین یا فاطمه زهرا... و یاد صحرای کربلا افتاده بودم و نمی دانستم چه بگویم فقط فکرم آن موقع پیش امام حسین و زینب کبری بود و یاد مظلومیت و غربت آنها افتاده بودم...

آنها وقتی حال شما را دیدند عکس العملشان چه بود؟

هیچی، به کار خودشان ادامه دادند. بعد هم که پسرم را گفتند برود اطلاعات، من اصلا ازش خبری نداشتم فقط یا خدا خدا می کردم. کاری که از دستم بر نمی آمد فقط از خدا می خواستم ما را نجات دهد تا وقتی که پسرم زنگ زد و گفت دارد می آید خانه، یک کمی حالم بهتر شد.

خانم توکلی می خواهیم از این تریبون صدای یک مادر را به گوش مردم و مسئولین برسانیم. هر صحبتی دارید بفرمایید؟

من انتظارم این است که همه زندانیان "آزاد" شوند و مجید من هم به خانه برگردد. مجید من هیچ گناه و خلافی مرتکب نشده که در زندان باشد. مجید یک سخنرانی کرده که آقایان می گویند ما کسی را بخاطر سخنرانی و انتقاد زندان نکرده ایم اما مجید من الان برای این در زندان است.

یک مادر بیماری که نمی تواند هیچ کاری کند و نمی تواند پسرش را ببیند فقط لحظه شماری می کند که چهره فرزندش را ببیند. من از مسئولین می خواهم که هر کاری می توانند انجام دهند تا این مادر تا زنده است بتواند فرزندش را ببیند. من الان مریضم و درد می کشم تمام اینها را تحمل می کنم اما دوری مجیدم را نمی توانم تحمل کنم. چکار کنم نمی توانم ناراحتی و درد فرزندم را تحمل کنم. هر کسی صدای من را می شنود تا دیر نشده هر کاری می تواند برای من مادر انجام دهد.

با تشکر از فرصتی که در اختیار مان قرار دادید.