وقتی از قول دادستان تهران گفته شد که " تمام زندانیان که نباید اعدام شوند"ما هرگز باور نکردیم و آن را تنها یک شایعه و خبر ساختگی پنداشتیم .
وقتی دیدیم که چگونه محسن دگمه چی به علت بیماری لاعلاج سرطان لوزالمعده پیشرفته با تحمل درد جانکاه و رنج فراوان و در تنهایی زندان تنها به جرم حمایت مالی از گروهی از مخالفان دولت جان به جان آفرین تسلیم کرد.
پایان دردناک زندگی پرثمر هاله سحابی را به دلیل ضربات وارده از سوی عده ای خودفروخته بر پیکر بردبارش را شاهد شدیم و در مورد رضا هدی صابر روزنامه نگار متعهد شنیدیم که چطور پس از چند روز تحمل درد ناشی از سکته و بیماری قلبی و نیز عوارض اعتصاب غذا به دلیل عدم رسیدگی مسئولان زندان به کام مرگ فرو رفت.
دریافتیم که شایعه ای در کار نبوده وحرف دادستان واقعا عملی شده و گویا اعمال غیرانسانی حکومت اسلامی ایران پایانی ندارد و هر لحظه در لباسی نو و ظاهری جدید خود را می نمایاند.
ما از این حکومت و سایر حکومت های توتالیتر بیش از این توقعی نداریم که بکشند- نابود کنند- ویران کنند و از بین ببرند. این ها به هر صورتی که هست برای بقای خود می کوشند غافل از آن که در نهایت و با همه تلاش غیر انسانی و وحشیانه شان راه به جایی نخواهند برد و محکوم به نابودی هستند.
روی سخن ما با سازمان جهانی حقوق بشر و تشکیلات تابعه آن است که جز در مواردی معدود به غیر از شعار و بیانیه های زیبا دست آوردی برای بشر نداشته اند.
با توجه به توحشی که اینک در کشورهایی چون یمن- لیبی- سوریه و ایران حاکم است آیا تا به حال یک قدم عملی و موثر برای توقف کشتارها و پایان بخشیدن به ویرانی ها توسط این سازمان برداشته شده است؟ خیر، فعالیت های سازمان تنها به برگزاری جلسات- صحبت پیرامون مشکلات ارائه راه حل های سطحی و غیرعملی و سپس بایگانی نمودن اسناد محدود شده است.
ولی ما انسان هایی که برای به دست آوردن حق خود و برپا کردن آزادی و عدالت در کشورمان برخاسته ایم خواستی بیش از این داریم. لطفا صدای آزادی خواهی ما را بشنوید. ما نه می خواهیم توحش حکومتی ها را مقابله به مثل کنیم و نه می توانیم بنشینیم و سقوط لحظه به لحظه انسانیت و اخلاق وپایمال شدن حقوق انسانی مان را شاهد باشیم. ما از شما چیزی به جز ایفای یک نقش موثر و عملی برای دفاع از حقوق پایمال شده بشریت در کشورمان را نداریم.
یکی از مادران پارک لاله